“Ik ben er heel lang niet bewust van geweest, dat ik mantelzorger ben.”
Mijn naam is Nadia, 30 jaar oud en dit is mijn verhaal.
Mijn moeder moest aan de dialyse, kreeg een herseninfarct en haar onderbeen werd geamputeerd. Ze kan niet meer lopen, waardoor ze in een rolstoel zit. Mijn moeder heeft me nooit om hulp gevraagd, het ging gewoon vanzelf.
Gelukkig zit het in mijn karakter dat ik dingen snel oppak om daarmee mijn moeder en de naasten te ontlasten van haar zorg. Ik ben blij dat ik er voor mijn moeder kan zijn, zoals zij altijd er voor mij is geweest. Hieruit haal ik dan ook mijn voldoening.
Dit is ook de reden waarom ik niet snel opzoek ben gegaan naar hulp in het begin, omdat het voor mij vanzelfsprekend was wat ik deed.
Natuurlijk maakte ik me vaak zorgen of ik nog wel alle ballen in de lucht kon houden. Het combineren van mijn gezin, de zorg en mijn baan eiste vaak meer tijd van mij dan wat ik had.
Uiteindelijk heb ik er bewust voor gekozen om minder te werken, zodat ik meer tijd kon besteden aan de zorg voor mijn moeder.
Ik voelde me schuldig als ik er niet kon zijn, als mijn moeder mij nodig had. Ik sprong in het diepe en nam een grote beslissing om mijn ontslag in te dienen. Voordat ik het wist was er een jaar voorbij en was ik fulltime mantelzorger.
Ik vond altijd dat ik mijn eigen zaken op orde moest hebben, maar achteraf gezien was het fijn geweest als ik de steun/begeleiding had gehad met alles wat erbij komt kijken.
Uiteindelijk kwam ik bij Omniazorg terecht, waar ik met open armen werd ontvangen. OmniaZorg was meer dan een luisterend oor en zag mijn hulpvraag niet als een probleem, maar een uitdaging. Ik kreeg hulp om mezelf te kunnen omscholen in de zorg. Nu kan ik zowel werken en voor mijn moeder blijven zorgen, de ideale combinatie voor mij als mantelzorger.
Graag wil ik aan andere mantelzorgers meegegeven, ga op tijd opzoek naar hulp als je merkt dat je dat nodig hebt.
Zoek naar informatie, zoals ik deed bij OmniaZorg. Je bent niet alleen!
Met vriendelijke groet,
Nadia Aoulad Ahmid
